hikaye yazmaca :P

başlık iğrenç oldu farkettim. herkes üsttekine bağlı bir en fazla iki cümlelik yazılar yazıp hikaye yazıcaz. bakalım nereye kadar gidicek.. başlıyorum

Soğuk, karlı, ama bir okadar zevkli bir günde Japon turistlerin Bodrum'a gelmesini ve deli gibi bodrum bodrum sularına balıklamalık dalmalarını şaşkınlıkla karşıladım.

Şaşkındım, çünkü mevsimlerden kışı yaşıyorduk. Hem kendi ülkelerinde balıklama atlayacak su yok muydu ?

Bu yüzden turistleri orada bırakıp yürümeye başladım.Hava kararmaya başlamıştı ama henüz eve dönmeyi istemiyorum.Sokaklarda dolaşmaya başladım ta ki ilginç bir şey farkedene kadar..Heme ileriki sokak lambasının üstünde minik bir peri otumuş söyleniyordu :g5:

Peri bana uzun uzun baktıktan sonra sen o çocuk olmalısın dedi ve ekledi....

"Seni ne kadar uzun süre aradığımı biliyor muydun ?" sesi bir şeye sinirlenmiş gibiydi...
"O kadar geç kaldım ki bana kızıcak..." dedi.
Neden beni uzun süre aramıştı ve kim ona kızacaktı ? En önemlisi de ben burada durmuş bir periyi dinliyordum.

Sırtımı periye döndüm ve eve yürümeye başladım..Peri şok geçiriyormuş gibi bir ses çıkardı bense kendi kendime konuşuyordum'Bugünler de çok çalışıyorum en iyis eve gidip yatayım hayali şeyler görmeye başladım'

O minik kanatlarıyla bana yetişmesine imkan yoktu. Hayal gördüğüme eminim ya da ben öyle sanıyordum ama tedbiri elden bırakmamak gerekir. Evimin kapısını açtığımda nedense içime bir rahatlık geldi. Sanırım hayal görmüştüm...

Derken mutfaktan garip bir ses duydum!!!
Bir şey sürünerek yaklaşıyordu..Elimi lambaya uzattım ve ışığı yaktım.Yerde şu ana kadar gördüğüm en korkunç yaratık bana doğru sürünüyordu..Derken bir ışık patlaması oldu ve yaratık korkuyla duvarın dibine süzüldü.Işığın patlamasıyla yeni bir ziyaretçim ortaya çıkmıştı:Upuzun sarı saçları yeşil gözleri olan en az periler kadar güzel bir kız..
"Bir kere de bana ayak bağı olmadan işini tamamla Kreather" dedi köşeye süzülmüş yaratığa..
sonra bana döndü"Oh merhaba,inan bana bu kadar şanslı olacağımı düşünmemiştim yai seni yalnız bulup kolayca öldürebileceğimi hahahah"
Bu olanlardan hiç bir şey anlamıyordum...

Kız yavaş yavaş üzerime yürüdü. Ellerinden daha önce hiç görmediğim bir şekilde ışıklar çıkıyordu '' Seni neden bu kadar çok istediğimizi bir bilsen... '' dedi sinirden çıldırmış bir halde gözlerimin içine bakarken

Çırpınıyordum ama ayaklarım zemine bağlanmıştı sanki, çaresiz, kaderimi bu insafsız gibi görünen kız belirlicekti. Bana doğru yaklaştı.. yaklaştı.... ve sonunda!!!

AAAAAA!!!

Sonunda bu korkunç karabasandan sırıl sıklam terlemiş bir halde uyandım. Sesim hala boş evde yankılanıyordu.

Rüyanın garipliğini yeni düşünmeye başlamıştım ki.. içerden bir ses geldi. Korkudan ne yapıcağımı bilemez bir halde sesin geldiği yöne dğru gittim.....

Tam olarak karabasan denemez ama en az onun kadar kötü olan ondan kurtulmak için her yolu denediğim yapışkan insan...
"Bu saatte ne işin var burada ? Biz seni sabaha karşı bekliyorduk beyfendi (!)" dedim alaycı bir ifadeyle.
"Ya arkadaşları biliyorsun bırakmadılar. Eh ben grup içinde popüler bir insanım. Senin gibi asosyal değilim!"dedi. Damarıma basmıştı. Beni kızdırmayı seviyordu. Ve gerçekten en zayıf noktamdan yakalıyordu. Ondan nefret ediyordum.
O kim miydi ? O, benim Allah'ın cezası ev arkadaşımdı...

Ev arkadaşlarım olsun istemiştim şimdiye kadar-en azından onunla tanışıncaya kadar... Ne yazık ki böylesine de hazır değildim. Neyse ki kendisi siyah pelerin giyip orakla dolaşmıyor. Buna da şükür...

-Buzdolabında ne var?
-Ne bileyim bak işte...

Verdiğim cevaptan etkilenmiştim, ilk defa ona karşı gelmiştim. Haha! Yazıktır, uzun sürmedi nedense...

O hazır cevaptı. Her söylediğime bir kulp bulur, anında lafı yapıştırırdı. Onunla tartışmaktansa haksız çıkıp susmayı tercih ederim. Ne zaman tartışsak haklı çıkmasını bir yana bıraktım, bütün bir hafta "ben haklı çıktım," deyip ortalıkta böbürlenir. Ama itiraf etmeliyim ki onu bazen kıskanıyorum. Grubu var ve inanılmaz derecede çok seviliyor. Tabii yakışıklı olduğu için kızlar etrafında pervane... ( :roll: Ah, bunu kendime itiraf etmek beni deli ediyor )
Ben tipsiz miyim ? Hayır, gayet normalim. Ama benim onun gibi büyük mavi gözlerim, altın sarısı saçlarım ve fit bir vücudum yok. Suç bende değil onda (çünkü yakışıklı) ve onu beğenen kızlarda :g1:

İşte izlediğim filmin sonu kahramanımızın defterine yazdığı bu cümlelerle bitiyordu.

Sinemadan çıkarken saatin epey geç olduğunu farkettim. Taksiye para verecek paramda kalmamıştı. Eve kadar yürümeye mahkumdum.
''İyiki ağustos ayındayız hava çok sıcak''... sürekli kendimi bu sözlerle avutuyordum.

Yaklaşık 20 dakika yürüdükten sonra evime yaklaşabilmiştim. Gece zifiri karanlıktı. Ay ışığından eser yoktu. Sadece sokak lambalarının ışığı...

Bir dakika. Yok canım olamaz. Ne kadarda salağım :g2:

Bu karşımdaki sokak lambasının üstünde bir şey mi var?... :affraid:

Aman Tanrım Bir an şu kabusuma giren Periyi Gördüm Zannettim Evet Kesinlikle çok çalışıyorum ^^

(Ama bir an orda bişey gördüğüme yemin edebilirdim )

ama o kabustan sonra arkamı bakıp kontrol etmeye korktumm zaten arkamı dönmeme gerek kalmamıstı rüyamdaki peri karsımda duruyordu .... :affraid:

Birden yağmur başladı. Ne yapacağımı bilemez bir halde bir karşımda duran yaratığa, birde havada hiç bulut olmadığı halde ağustos ayında yağan yağmura bakıyordum...
Garip ama artık ona alışmış gibiyim. Beni ona çeken bir şey var. İletişim kurmak istiyorum ama bir yandanda elinde tuttuğu siyah küreyle beni olmadık bir şeye çevirmesinden korkuyorum.
Ne kadar çocukça. 27 yaşındayım... Bu tür şeyler sadece çocukların hayal güçlerinde olur.
Bu saçmalığa bir son vermek için, Elinde ki siyah küreyi sımsıkı tuatn ve korku dolu gözlerle bana bakan yaratığa doğru koşmaya başladım.
Neler olacağını kendimde çok merak ediyorum. Korkumdan eser kalmamıştı artık. Sanki onu yakalayacakmışım gibi var gücümle yaratığa doru koşuyorum.
O yerinden hiç kıpırdamıyor. Ona doğru yaklaşmamı belliki oda istiyor.
Yağmurun altında karşımdaki yaratığa doğru koşuyorum... Ne yapıyorum ben?
Bir an durmayı düşünsemde ayaklarım sanki kendiliğinden "O" na doğru gitmek istiyordu.
Artık çok yaklaştım aramızdaki fark 2 metreye kadar azaldı. Derken karşımda sımsıkı iki el arasında duran siyah küre yer yer beyaz ışıklar saçarak kızın elinden kayıyordu. Bu durum karşısında vucudumdaki bütün kaslar ister istemez kasıldı ve öylece olduğum yerde kaldım. aramızda 1 metre vardı.
Küre gittikçe göz alıcı bir şekilde beyaz ışıklar saçmaya devam ediyordu.
Kendimi kürenin bu ışık şölenine o kadar kaptırmışım ki "O" nun, yüzünde şeytani bir gülümsemeyle bana doğru yaklaştığını çok geç fark ettim........

Duru-chan' ın (XxIce_GirLxX) istediği ve en son yazdıklarımı devam ettirme isteğiyle üst üste mesaj atıyorum umarım sorun olmaz. Kendimi hikayeye çok kaptırdım.:g2:

Kaldığımız yerden devam...

Refleks olarak kendimi geriye çektim. Gözlerimi sımsıkı kapattım. Bana yapıcağı şeyin acı verici olmamasını ümit ediyordum.
Bir iki saniye hiç kıpırdamadan öylece durdum. Garip bir şekilde aşırı derecede üşümeye başladım. Ağusos ayındaki yağmurdan sonra birde bu soğuk havada ne oluyordu? Bunların hepsini korkudan hala kapalı gözlermi açmadan düşünüyorum.
Zaman geçtikçe Korkum yavaş yavaş yerini tedirginlik merak ve şüpheye bırakıtı.
Sanki gözlerimi açarsam her an karşımda "O" nu görücekmişim gibi...
Artık dayanamayıp gözlerimi yavaş yavaş araladım.
Tahmin ettiğim gibi, karşımda değildi, ama...
Siyah küre hala karşımda, etrafına kör edici ışılar saçarak dönmeye devam ediyordu. Uzun süre gözümü kapalı tutmam ve açtığımda da kör edici bir ışıkla karşı karşıya kalmamdan dolayı kısa bir süre hiç birşe göremedim.
Vücudum artık üşüme evresini geçip titremeye başlamıştı. Bir yandan gözlerimi ovuşturup bir yandan da kendimi yağmurdan ve soğuktan korumak için evime gitmeye karar verdim. Gözlerim hala net olarak görmediği için, ellerimin yardımıyla önümdeki herhangi bir şeye çarpmamaya çalıştım.
************
Birinci adım...
ikinci adım...
üçüncü a......
Üçüncü adımımı attığım yerde hiç bir şey yoktu. Öne doğru sendeledim. Düşmemek için son anda kendimi zar zor geriye attım. Neler oluyordu?
Büyük ihtimalle bir çukur...
Gözlerim yavaş yavaş eskisi gibi görmeye başladım. Yağmurun kayganlaştırdığı yer yüzünden Sendelediğim yerden oldukça zor kalktım.
************
Gözlerime inanamıyorum sendelediğim yer bir çukur değil...
Birden içimi tarif edilemez bir ölüm korkusu sardı,
çünkü karşımda duran bir çukur değil sonunu göremediğim bir uçurumdu.
Eğer kendimi geriye atmasaydım ölücektim Tanrım bu nasıl bir şey böyle. Ben nerdeyim ve uçurumun kenarında ne yapıyorum?
Asıl şoku Korkudan nefes nefese kalmış bir şekilde kafamı kaldırıp ileri baktığımda yaşaıdm...
Altımda ki uçurum gördüklerimin yanında hiç kalıyordu.
Karşımda gördüğüm şey tüm ihtişamıyla uçurumun eteklerine kurulmuş devasa bir şehir.....
************
Sıradaki bölüm;
Kahramanız gördüğü manzara karşısında ne yapıcak?
Siyah küre ve "O" neyin nesi?
Kahramanımızı bekliyen büyük tehlike; Soğuk...
ve
Uçurumun eteklerine kurulmuş bi şehir; "Cuzco"
-Sıradaki bölümü bekleyin- :g2:

Beni kırmadığın için çok teşekkür ederim (mükkemmel yazıyorsun ^

Dewamnı merakla bekliyorum

Yanlız oyun amacından sapmış :D Bence fan fiction bölümüne yazılsa daha iyi olur 8)
Onun dışında iyi yazıyorsun. İşte o yüzden fan fiction bölümüne yazsan iyi olur dedim :D

Evet haklısın biraz saptı. :t5:
İsteyen tabiki de benim kaldığım yerden devam edebilir. Ben zaten hikaye pek fazla ilerlemediği için tek başıma ilerlettim. Baya da takıldım hikayeye

Güzel takılmışsın, ciddiyim. Eğer foruma fan fiction bölümü açılırsa mutlaka yazdıklarını oraya bir başlık altında yazmalısın. İlgi çekici bir hikayeye benziyor. Ama dediğim gibi oyun amacından hazır sapmışken sen böyle güzel ve uzun uzun yazdıktan sonra hikayeyi devam ettirmen gerekiyor bence. Kimsenin kalkıpta hikayeyi bozmak isteyeceğini sanmıyorum. En azından kendi adıma söyleyeyim. :g4: